Lidija Dimkovska

Чесна девојка

Llevé mi perspectiva del futuro a una tienda de segundas

pero nadie quiso comprarla. La red es espinosa

y no hay más héroes. La tristeza es puramente dolor físico.

Si no hay agua, deja que se desprenda la humedad desde los anteojos.

Si no luces gafas, finge que eres chino

(Un ojo mirando al este y el otro al oeste

Es igual a écriture féminine en una sociedad masculina).

La moda de los orientales

vuelve en un paquete de comida dietética.

Y me bendice mientras permanezca como una muchacha decente.

Mañana o pasado perderé mis caminos pecaminosos,

Usaré blusas bordadas del Museo Etnográfico

de Macedonia, y alguien tendrá que pagarlas.

Para sobrevivir, mejor convirtamos el apartamento del lector

en una galería. Exhibiremos

venas varices, ombligos disecados, retinas

y corazones rotos en proporción directa

a las telenovelas suramericanas

(Dime por qué me dejaste y te casaste con mi hermana),

y la tristeza es puramente dolor físico

curado en mi país por operación quirúrgica.

Aquí lo reconozco por el dolor en mi índice,

crucial en la expansión de las redes de telefonía móvil.

No sé por qué mi tío no me golpeó entre un costal.

A esta edad es mejor si otra persona

corta tu cordón umbilical,

y no temo a Virginia Woolf,

Temo a Lidija Dimkovska. ¿Has oído hablar de ella?

Una mujer no del todo bautizada,

cuyos amigos han tomado el voto,

la mujer sin cuerpo y todos los que la han amado permanecen solteros.

Esa casi completamente no-mujer tuya

(¿patrocinada por Soros para volverse tierna?)

casi llega a la negación de la idea de Medea, de Judea, de ella.

No, no temo a los número 1, al 4, al 7 en la clínica de ojos,

o a las hipotecas sobre fiestas religiosas,

lo que temo es la actitud existente de Dios,

el Dios que no existe, y tengo miedo de sus grandes ojos.

¡Ay, qué multitud de palabras! Los diccionarios son un trabajo lucrativo.

Te sientas en casa y juegas: ¡Algo que comienza con…!

A partir de ahora voy a hablar en onomatopeyas,

O mejor, en metaonomatopeyas.

Sea como fuere, fue un placer conocerte, Padre.

Si yo no fuera una mujer podrías haber tomado mi confesión.

Pero no me molesta esto tampoco.

Estamos tomando el té, mordiéndonos las uñas el uno al otro

y lamiendo nuestros labios. ¡Pío pío! ¡Metapío metapío!

Го однесов во „Second hand” погледот во иднината,

но никој не сака да го купи. Мрежата е бодликава,

а херои повеќе нема. Тагата е чисто физичка болка.

Ако нема вода, пушти ја очната течност

закачена за очилата. Ако не носиш очила,

преправај се дека си Кинеска (едно око кон исток

плус едно кон запад е еднакво на женско писмо

во машко општество). Модата на ориенталците

се враќа во пакет со диететска храна.

Благослови ме и мене додека сум сè уште

чесна девојка. Утре-задутре ќе ја изгубам грешноста,

ќе носам везени кошули од Етнографскиот музеј

на Македонија, а некој треба да ги плати.

За да преживееме, најдобро е лекторскиот стан

да го претвориме во галерија. Ќе изложуваме

раширени вени, исушени папоци, очни мрежи

и скршени срца правопропорционални

со јужно-американските серии

(кажи зошто ме остави и со сестра ми ти се ожени),

а тагата е чисто физичка болка

и во мојата земја се лекува со хируршка интервенција.

Овде ја препознавам по болката во показалецот

пресуден во ширењето на мобилната телефонија.

Не знам зошто тетин ми не ме тепал во вреќа,

во овие години најдобро е некој друг

да ти ја пресече папочната врвца, а јас

не се плашам од Вирџинија Вулф,

јас се плашам од Лидија Димковска. Си чул за неа?

Една недокрстена, а сите пријатели ѝ се замонашија,

една нетелесна, а сите љубени ѝ останаа неженети.

Една твоја, речиси до исцрпување не-жена,

(можеби спонзорирана од Сорос за да биде нежна?).

речиси до негирање идеја на Медеја, на Јудеја, на неа.

Не, јас не се плашам од бројките 1,4,7

во кабинетот за очни болести, ниту од хипотеката

на верските празници, ставот кон Бога што постои ме плаши

на Богот што не постои, а во стравот очите се големи.

Леле колку зборови! Речниците се исплатлива работа,

си седиш дома и си играш: На буква, на буква…!

Отсега ќе зборувам само во ономатопеи,

или подобро, во метаономатопеи. Како и да е,

мило ми е што се запознавме, оче. Да не бев жена,

ќе можевте да ми се исповедате. Но, и вака е добро.

Си пиеме чај, си ги грицкаме еден на друг ноктите

и се оближуваме. Џив-џив! Метаџив-метаџив!

··· 

Поетика на животот

Ya no hablo en lenguas humanas.

Soy tan libre como un mensaje de fax. Legible-ilegible,

llega adonde debería. Voy a llegar a tiempo

para hundir mis rodillas en la marca de casta de la estufa

y Krishna empezará a oler a una pizza tipo ‘Quatro stagione’.

¿Cuánto tiempo puede el murciélago en mí permanecer

invisible ante los invitados, ahora que él también puede ver durante el día

(Después de la operación en la Clínica Oftalmológica Fyodorov en Moscú),

sin que mi tía mezcle rábanos con carne,

frita en grasa humana? Esa es mi dieta favorita.

Saúl me dijo: no terminarás en un horno, pero tampoco vas a terminar

en el catálogo de la Biblioteca Nacional.

¡Hay que ganar para vivir!

¿Sí? Así que muchas tareas, Dios, no hay tiempo ni para suicidarse.

El diario rebosa de acontecimientos, todo está bajo control,

sólo los controladores no se ven en ninguna parte: durante todo el día deambulan en el supermercado donde organizo los frascos de agua bendita.

Ellos la compran al por mayor y la revenden por libertad metafísica.

Mi tiempo no está todavía en ninguna parte para ser visto. Verano e invierno

De pie al lado de la carretera, lo espero. Pero todavía no llega.

Tampoco manda noticia, ni vuelve.

Los trabajadores migrantes, incluso cuando no estaban regresando, enviaban al menos una bolsa de dinero. ¡Mira estas venas varices!

Y la piel es como cáscara de naranja,

que ni siquiera el gel más caro para la celulitis suavizaría!

¿Es así como se paga el exilio llamado poesía?

Ojeras

sin ojos, Mademoiselle Pogany en los brazos de Walt Disney,

París que no es París cuando no pienso en él. Voy a pasar todo el día de mañana

arrodillada ante el Diccionario de Religiones y pidiendo

que la esposa del sacerdote que me casará muera.

Si llego a ver la vejez,

Que pueda al menos lograr que Pablo, que enredó no sólo los hilos

de los corintios, sino de los extraterrestres también, me vuelva a casar.

¡Sin duda, mi momento llegará también!

Altos oficiales del estado lo han dicho en sus declaraciones. Me quité las gafas

para estar sola. ¿Cómo se reirán a carcajadas una vez me entiendan?

¡Cuán querida me volveré para ellos! Al igual que el premio mayor de la lotería,

como el reconocimiento al nombre de mi país,

como un mundo sin fronteras mi cruz será para ellos.

Es sólo que no sé si creo en ustedes, bebés,

que todo lo que están haciendo es jugar,

¡que no van a devorar mi dedo mágico!

Не зборувам повеќе на човечки јазици. Слободна сум

како факс-порака. Читлива – нечитлива, ќе стигне

кај што треба. Ќе пристигнам навреме

да си ги заријам колената во биндијата на печката

и ќе замириса Кришна на пица „Четири годишни времиња“.

Колку долго може да издржи лилјакот во мене

да не се покаже пред гостите, сега, кога гледа и дење

(после операцијата на очната клиника Фјодоров во Москва),

а вујна ми да не ги измеша ротквичките со месото

пржено на човечка маст? Тоа е мојата омилена диета.

Савле ми рече: Нема да завршиш во рерна, но ни во каталогот на НУБ.

Мора да се заработува за да се живее!

Да? Колку работи, Боже, човек нема време дури ни да се самоубие.

Бележникот е преполн со закажани настани, сè е под контрола,

само контролорите никаде ги нема: цел ден се врворат

во супермаркетот кај што редам шишиња со осветена вода.

Ја купуваат на големо и ја препродаваат за метафизичка слобода.

Моето време сè уште го нема. Стојам на патот и го чекам зиме-лете.

Го нема и го нема. Ни абер да прати, ни дома да се врати.

Печалбарите и кога не се враќаа, барем испраќаа ќесе со пари.

Погледнете ги овие проширени вени! А кожата портокалова кора

што нема да ја израмни ни најскапиот гел за целулит?

Вака ли се плаќа прогонството наречено поезија? Подочници

без очи, госпоѓица Погани во прегратката на Волт Дизни,

Париз што не е Париз кога не мислам на него. Утре цел ден

ќе клечам пред Речникот на религиите и ќе се молам

да му умре жената на свештеникот што ќе ме венча.

Ако веќе треба да доживеам длабока старост, барем да се прежени

со мене тој Павле што им ги замрси конците не само на Коринтјаните

туку и на вонземјаните. Како не, ќе дојде и моето време!

Високи државници го изјавија тоа. Ги извадив очилата

за да бидам сама. Кога ќе ме разберат колку ќе се смеат!

Колку ќе им бидам мила! Како добивка на лото, како признавање на името,

како свет без граници ќе им биде мојот крст! Само не знам, бебиња,

како да ви верувам дека само си играте, а нема да ми го гризнете

волшебниот прст?!

Ноември во Грац

Para sobrevivir noviembre en Graz

cuando los espejos en los baños públicos

se empañan con el aliento de refugiados políticos,

cuando las aspiradoras gruñen

como dictadores en sus habitaciones de mecanógrafos,

cuando mi bata de baño es una bandera congelada sobre la fortaleza,

para sobrevivir noviembre en Graz

con una familia cubana en el exilio en el piso de abajo,

para cubrir tus orejas y en un ataque de impotencia

arrebatar la papelera de las manos de la mujer

que no la suelta mientras su marido llora y el niño lo patea,

y para leer a Hannah Arendt detrás de siete puertas, abrazando el calentador.

Para sobrevivir noviembre en Graz

cuando la vida se ha ido a otro lugar,

se sienta en el anfiteatro vacío, esculcando en las espinas,

aunque los restos de mis antepasados ​​ya no están allí,

es sólo mi cerebro que es arcaico todavía, mi cuerpo es del presente;

siempre manchamos nuestro honor, nosotros mismos,

y nuestras manos siempre están manchadas por otra persona.

Inclinada sobre la barandilla del Schloßberg

Sigo tres sombras en el piso de abajo con la sonda de mi ojo,

y quiero ser la mujer bordando en un bastidor en el ascensor de la fortaleza

en un taburete tapizado con la piel del hombre que acaricia cuando está sola,

y madre de siete hijas que ella llama cariñosamente hijitos.

Para sobrevivir noviembre en Graz

con la planta carnívora ramificándose en la bañera

cuando un arco iris aparece en el fondo de la olla

y las campanas de la iglesia rompen la barrera del sonido de la fortaleza –

el tiempo es un corredor de maratón, y no estoy en ninguna forma en absoluto,

atadas sin alambres a los vestigios de la ciudad

Me pregunto si la vida sabrá cómo volver,

para encontrar el sendero y tocar energéticamente la campana superior,

para sorprenderme mirando a mis cubanos fuera de Cuba en las noticias

y rehabitar huesos, existencia,

o si cada futuro noviembre

en Graz voy a tener que sobrevivir, muerta.

Да се преживее ноември во Грац

кога огледалата во јавните тоалети

се замаглуваат од здивот на политички бегалци,

кога правошмукалките цвилат

како диктатори во спалните на своите дактилографки,

кога мојата бањарка е мразовно знаме на тврдината,

да се преживее ноември во Грац

со кубанско семејство во прогонство на долниот кат,

да се затворат ушите и во налет на немоќ

да се грабне кошот за отпадоци од раката на жената

што не го дава дури мажот плаче, а детето го клоца

и зад седум врати да се чита Хана Арент во прегратка со греалка.

Да се преживее ноември во Грац

кога животот е заминат на друго место,

седнат во напуштен амфитеатар буричка низ трњето,

а остатоци од моите предци таму повеќе нема,

само уште мозокот ми е архаичен, а телото сегашно,

образот секогаш сами си го валкаме,

а рацете секогаш некој друг ни ги валка.

Наведната над оградата на Шлосберг

ги следам со сонда во окото трите сенки на долниот кат,

и сакам да сум јас жената што везе ѓерѓеф во лифтот до тврдината

со одрана кожа врз столот, од мажот што го милува кога е сама

и мајка на седум ќерки што се нагалено синчиња.

Да се преживее ноември во Грац

со месојадно растение разгрането во кадата

кога на дното од тенџерето се појавува виножито

и камбаните го пробиваат звучниот ѕид на тврдината,

времето е маратонец, а јас без никаква кондиција,

безжично поврзана со посмртните останки на градот

се прашувам дали животот ќе знае да се врати,

да го најде патот и остро да заѕвони на горното ѕвонче,

да ме затекне вџарена во моите Кубанци без Куба на вестите

и да се насели повторно во коските, во постоењето,

или секој нареден ноември

ќе треба да го преживеам во Грац, мртва.

Помнење

Mi memoria es la lata de carne de un soldado,

sin fecha de vencimiento. Vuelvo a lugares

En los que he andado sólo con una lengua en mi boca

y bato yemas de huevo para darles a los nativos una buena voz.

En una nieve de claras, Jesús yace crucificado como en broma.

Se necesitan dos lenguas para un beso francés,

ahora que tengo varias ya no soy una mujer, sino un dragón.

Al igual que San Jorge, nunca aprendí

a resucitar boca a boca, debido a mi nariz bloqueada hace años

Yo misma sólo respiro por las fosas nasales de los demás, Estados Unidos está pagando.

¡Ajá! Hay algo raro en ti, algo raro aquí,

los pequeños ángeles caídos

recolectando papel viejo y plástico, lloran tras de mí.

Los amo mejor cuando sacan sus catres

al corredor para airearlos del ADN,

luego A. y yo nos desparramamos sobre ellos, uno a cada lado,

y en un acto de amor orquestado

todos nuestros dientes de porcelana se astillan,

las encías se convierten en ojos muy abiertos, ante los cuales

nuestras lenguas en la oscuridad se tropiezan la una con la otra,

gruñen, gimen y se lamentan, y no

sentimos miedo ni tristeza.

Mi memoria es la caja negra de un avión de combate estrellado

sin fecha de vencimiento. Vuelvo a lugares que pisé

con sólo una sangre bajo mi piel,

Tacho los días fértiles para los nativos en los calendarios

con los días de sus santos y fiestas familiares,

animales domésticos ansían lo salvaje; los salvajes, lo manso.

Como una pareja judía durante ayunos y menstruaciones,

así Dios y yo hemos estado durmiendo por años en camas separadas.

Помнењето ми е војничка конзерва со паштета,

со неограничен рок на траење. Се враќам на места

кај што сум стапнала со само еден јазик во устата

и на домородците им матам жолчки за добар глас,

во снегот од белки Исус лежи распнат како да се шегува,

за француски бакнеж се потребни два јазика,

сега кога имам неколку не сум повеќе жена туку ламја.

Ни јас како Свети Ѓорѓи никогаш не научив

да пружам вештачко дишење, носот ми е затнат со години,

и сама дишам низ туѓи ноздри, светот плаќа.

Аха, не ти е чиста работата, не ти е чиста работата!

викаат зад мене паднатите ангелчиња

што собираат стара хартија и пластика,

најмногу ги сакам кога во ходникот ги изнесуваат

своите креветчиња да се проветрат од ДНК,

тогаш на нив се испружуваме со А. секој од едната страна

и во точно замислена љубовна прегратка

ни се поткршуваат сите порцелански заби,

непцата ни се претвораат во ококорени очи,

пред нив јазиците во темнината си ставаат сопки,

’ржат, цимолат и јачат, а нам не ни е ни страв ни жал.

Помнењето ми е црна кутија од паднат воен авион,

со неограничен рок на тајност. Се враќам на места

кај што сум стапнала со само една крв под кожата,

на домородците им ги прецртувам плодните денови

во календарчето за имендени и домашни слави,

домашните животни копнеат по диви, дивите по питоми.

Како еврејски пар во денови на пост и месечни циклуси,

така и јас и Бог со години спиеме во раздвоени кревети.

Национална душа

Desde que mi hermano se ahorcó con el cable telefónico

puedo hablar con él durante horas por teléfono.

Éste se encuentra constantemente en altavoz

de modo que sus manos estén libres para pegar

carteles en los postes de Dios

y pide un amargo debate sobre el tema:

¿Es el alma nacional?

Con emoción, ambos temblamos, investigamos,

yo en este mundo, él en ese.

La ciencia ha demostrado que el alma rusa, por ejemplo, ya no existe,

que en la muerte aquellos que sueñan con ángeles los pisan como si fueran

sombras.

Un alma turca podría existir, la voz de mi hermano crepita en el receptor,

puesto que escucha el cántico de la tetera de Nazim Hikmet cada mañana

antes que él empuje la carretilla de anillos de sésamo

hasta las puertas de la Tierra. Te compraré una, en memoria de mis muertos.

Y entonces él cae en un silencio jadeante. Y buscamos el macedonio

entre las placas de números sobre la autopista este-oeste de Dios

en cajas de cartón con la etiqueta «No abrir! ¡Genes! «

cargadas sobre las espaldas de muertos transparentes.

Pero no se puede confiar en los muertos.

Los muertos son inmigrantes ilegales,

sus órganos hinchados penetrando las tierras de otros pueblos,

con las puntas dentadas de sus huesos a través de sus fosas abiertas

cavan su tumba definitiva.

Allí provocan también su última pelea

por sus cielos nacionales

y por el alma que nadie posee más.

El número de los sin alma crece, y el de las almas sin nombre.

No se ofrecen entre sí un asiento en el autobús, los unos y los otros viajan lejos,

luego se buscan el uno al otro a través de agentes, pero no se encuentran.

Naciones se lanzan insultos entre ellas.

Mi hermano pierde la esperanza. Me convierto en A nacional.

El cable de teléfono que nos conecta

se desliza de mi mano sudorosa,

sujetando el teléfono en la pared, retrocediendo en el zócalo.

¿Por qué no nunca abren una línea de SOS

para los infelices en el otro mundo?

¿Por qué nunca aprendí a detener a alguien en el camino hacia la muerte?

Yo también, como mi hermano, he sido meticulosa desde el nacimiento,

revelación a cualquier precio, desenmascarar el significado.

Y las almas de aquellos que son meticulosos

terminan de tres maneras: ahorcadas con un cable de teléfono,

en el cuerpo de un poeta, o de ambas formas.

Откако брат ми се обеси со телефонскиот кабел

можам со него по телефон да зборувам со саати.

Копчето е постојано притиснато на Voice

за да му бидат слободни рацете, да може со нив

да лепи плакати врз божјите бандери

и да повикува на жолчна расправа на тема:

Дали е душата национална?

Од возбуда и двајцата се тресеме, истражуваме,

јас на овој, тој на оној свет.

Науката докажа дека руска душа на пр., повеќе нема,

дека оној кој сонува ангели, во смртта ги прегазува ко сенка.

Можеби постои турска, кркори во слушалката брат ми,

оти секое утро слуша црцор од чајникот на Назим Хикмет

пред да ја дотурка количката со ѓевречиња

до портите на земјата. Ќе ти купам едно за душа.

И потоа задишано молчи. И ја бараме македонската

врз регистарски таблички на божјопатот Исток-Запад,

во картонски кутии со натпис „Не отворај! Гени!“,

натоварени врз плеќи на проѕирни мртовци.

А на мртовците не можеш да се потпреш.

Мртовците се илегални имигранти,

со своите подуени органи продираат во туѓи земји,

низ отворите на своите длапки и со шилците на своите коски

си го копаат и последниот гроб.

Таму ја предизвикуваат и последната тепачка

за националните небеса

и за душата што повеќе не се поседува.

Сè поголем е бројот на луѓе без души, на души без имиња.

Во автобус не си стануваат, едни без други далеку заминуваат,

со посредници се бараат, но не се спојуваат.

Нациите си кршат јајца од глава.

Брат ми очајува. Јас станувам А.-национална.

Телефонскиот кабел што нè поврзува

ми се измолкнува од препотената рака,

го приклештува телефонот до ѕидот и се повлекува во штекерот.

Зошто никогаш за несреќните на оној свет

не се отвори бесплатна СОС линија?

Зошто никогаш не научив да запрам некого на пат кон смртта?

И јас како брат ми од раѓање барам влакно во јајцето,

откровение по секоја цена, разобличување на смислата.

А душите на луѓето што бараат влакно во јајцето

завршуваат на три начини: обесени со телефонски кабел,

во тела на поети, или и едното и другото.

ЧАзиланти

El más grande centro de buscadores de asilo está bajo tierra.

Son los suicidas, los emigrantes al otro mundo,

inaceptados, reprimidos y torturados en este.

El centro de buscadores de asilo subterráneo ofrece libertad de movimiento

desde la periferia hacia el centro y viceversa,

tres comidas al día y un permiso diario para dar una caminada.

Los buscadores de asilo tienen una etiqueta de tamaño estándar en sus pulseras.

Pero mira, los muertos normales inician una huelga de hambre

contra el exceso de suicidios que les rodean.

Ellos no quieren a los buscadores de asilo cerca a sus pulcras casas,

no quieren sogas en todas partes, frascos vacíos de pastillas,

huesos rotos de caerse y vientres hinchados por ahogamiento.

En lugar de espantapájaros ellos siembran cruces en sus verdes jardines

para aquellos que murieron contra la voluntad de Dios. Los buscadores de asilo

están confundidos y enojados, con un pie arrastrando todo el tiempo.

Algunos han olvidado dejar un mensaje, otros besar a su hija,

algunos han dejado un traje en la lavandería, otros no han hecho sus testamentos,

algunos no han cancelado sus viajes, otros no hicieron una cita con la muerte.

Y ahora están aquí. Con intérpretes en el pasillo

y carpetas en las manos, esperan ser vistos por el oficial del asilo.

Nacionalidad, sexo, religión. Muchos tienen padres,

pero no patria. Algunos son alérgicos a la tierra arada,

y sin poder besar su suelo, tuvieron que partir bajo tierra.

Algunos fueron fugitivos toda la vida de ellos mismos,

sin nadie que pagara las pastillas para dejar de envejecer.

Algunos han malgastado su desgracia también, no sólo su buena fortuna.

Otros no han hecho el amor con el amor de su vida por años.

Algunos han sido asesinados por sus cercanos y más querido no con un cuchillo, sino con aguja o fórceps.

Entre ellos hay personas que están vivas sólo después de su muerte.

El centro para buscadores de asilo está lleno, cercado con alambre de púas en el mundo de los muertos corrientes.

Llegué ayer. Obtuve dos entradas.

Durante el día, estaré en el centro de los buscadores de asilo,

y por la noche en la casa de los muertos comunes.

No sé de cuál de los dos no voy a volver.

Под земјата се наоѓа најголемиот центар за азиланти.

Тоа се самоубијците, емигранти на оној свет,

неприфатени, потиснувани и измачувани во овој.

Подземниот азилен центар нуди слобода на движење

од периферијата кон центарот и обратно,

три оброци на ден и дневна пропусница за прошетка.

Азилантите имаат конфекциски број на својата алка.

Но, гледај. Обичните мртовци штрајкуваат со глад

за прекубројноста на самоубијците околу нив.

Не сакаат азиланти крај своите уредни домови,

не сакаат расфрлани јамки, празни шишенца за лекови,

искршени коски од паѓања и надуени мевови од давења,

во своите зелени градини поставуваат крстови наместо плашила

за оние што умреле без божја волја. Азилантите

се збунети и лути, со една нога наназад што постојано се враќа.

Едни заборавиле да остават порака, други да ја бакнат ќерката,

едни оставиле костум во пералница, други не составиле тестамент,

некои не откажале патување, а некои не закажале смрт.

И сега се тука. Со преведувачи во ходникот

и со папки во рацете чекаат да ги прими службеникот за азил.

Националност, пол, вера. Многумина имаат татко,

но не и татковина. Едни се алергични на ораница

па не можејќи да ја бакнат својата земја морале да заминат под неа.

Некои биле цел живот бегалци пред себе

на кои никој не им платил лек против стареење.

Некои ја искоцкале и несреќата, не само среќата.

Други со години не воделе љубов со љубовта на нивниот живот.

Некои ги убиле нивните ближни не со нож туку со игла или пинцета.

Меѓу нив има луѓе што се живи дури откако се мртви.

Полн е азилниот центар, ограден со бодликава жица од светот на обичните мртовци.

Пристигнав вчера. Добив две пропусници.

Дење ќе престојувам во дневниот центар за азиланти,

а ноќе во домот на обичните мртовци.

Не знам од каде нема да се вратам.