Marko Pogačar

una cesta llena de uñas, un puente,

en ella entro como a una nueva

primavera, milicia nacional,

en ella meto ovejas y rajas,

de ella nada fluye,

nada hace remolinos. mi lengua es la Meca,

el puño carnoso, maquia,

flora que se inflama sola,

algo, el pene de alguien, se levanta y arde,

se pronuncia a sí misma, alguien se yergue,

abre las ventanas, abre el periódico, dice

buenos días, bonito día; mi lengua

ataque de alergia, la ropa de la joven Garbo.

lengua homenaje a los años ochenta,

parrilla, presente y pretérito salvajes.

un combate de boxeo en ella vive y me canta,

los negros cátaros se retiran por mis huellas,

lengua camión que transporto. ¡oh

mi palabra croata! oh gulash que, jugando,

cocino sin querer, oh rana, picadura de abeja

en la boca que me empuja a todo;

desde ti gotea México, por ti me dejo caer como por

el bar favorito, don, light & dust,

a ti, hermana y Moisés te digo que eres mía, máquina

de la que fluye el oscuro espresso, sueño

mesnata šaka,

košara puna noktiju, most,

u njega ulazim kao u novo

proljeće, narodnu obranu,

u njega unosim ovce i procijepe,

iz njega ništa ne teče,

ne vrtloži se. moj jezik je Meka,

mesnata šaka, makija

raslinje koje samo od sebe plane.

nešto se, nečiji penis, digne i izgori,

izgovori se, netko ustane

otvori prozore, otvori novine, kaže

dobar dan, lijep je dan; moj jezik

peludna groznica, odjeća mlade Garbo.

jezik, hommage osamdesetim go-

dinama, gradela, divlji prezent i perfekt.

u njemu živi boks-meč & pjeva me,

crni se Katari povlače mojim tragom,

jezik, kamion koji prenosim. o,

moja hrvatska riječi! gulašu koji igrom

slučaja kuham, žabo, žaoko pčele u

ustima koja me na sve tjera;

iz tebe Meksiko kapi, u tebe svraćam kao u

dragi kafić, donaciju, light &dust,

tebi bratu i Mojsiju kažem moj si, aparat

iz kojeg teče taman espresso, san

 *  *  *

·

··

me he preparado copos de avena. siempre tomo

copos. por eso tengo agujeros en el estómago.

a menudo soy como un esquimal.

frío por fuera, de sangre por dentro

y siempre de pesca.

mi albañil no para de taladrar. seguro que también sus comidas

sufren un exceso de vacío. después lo sella

todo otra vez. sale y vuelve con una cerveza.

eso es lo que veo. yo revuelvo los copos en la leche

de vacas blancas. el vacío nos

persigue a los dos. a veces le levanta la mano a su mujer.

no sé cómo se las apaña con

los agujeros inalterables de ella. yo no tengo

mujer. tengo sólo lo que pesco.

trago copos y se convierten en agua. el vacío se convierte

en un jinete secreto bajo la lluvia. digo ¿que es ese puñado de nieve,

no más que algunos agujeros en un día? ¿qué podemos

saber de la conciencia?

por encima de todo tengo miedo a la pérdida. cada uno debe amar a su albañil.

esa paleta que es la lengua del diablo. él siempre

dice tacos cuando pierde. dice me cago

en mi madre, cuántos caballos. luego enciende la radio y oigo bachata.

nada más cambia. nos acostamos siempre

en el lado equivocado

de la cama.

Iznad mene u kući živi zidar.

ja sam si napravio pahuljice. uvijek jedem

pahuljice. u želucu mi od toga ostanu rupe.

ja sam često kao Eskim.

izvana hladan, iznutra krvav

i uvijek u ribolovu.

moj zidar buši i buši. siguran sam da i njegovi obroci

trpe od viška praznine. onda opet

sve zazida. izlazi i vraća se s pivom.

to vidim. ja miješam pahuljice s mlijekom

iz bijelih krava. praznina nas

obojicu proganja. ponekad diže ruku na ženu.

ne znam kako izlazi na kraj

s njenim nepromjenjivim rupama. ja nemam

ženu. imam samo ono što ulovim.

gutam pahulje i one budu voda. praznina postane

tajni jahač na kiši. kažem što je to nešto snijega,

nešto otvora u jednom danu? što možemo

znati o savjesti?

najviše od svega se bojim gubitka. treba voljeti svog zidara.

žlicu koja je vražji jezik. on uvijek

govori prosto kad izgubi. kaže jebem ti

mater, koliko konja. onda upali radio i ja čujem Cubismo.

ništa drugo se ne mijenja. liježemo uvijek

na pogrešnu stranu

kreveta.

Poema al cuerpo

·

·

los miembros fueron ramas pesadas y húmedas.

todo lo que en ellos se esconde, cada provisión, cada

palabra desprevenida es un diablo minúsculo en mi oído.

el invierno te apretó y dio cuerda, y ahora suenas,

como un dorado reloj familiar.

las manecillas indican hasta dónde soportas el tiempo.

ellas te crucifican entre la generosidad y el horror

y en cada campanada te muestras dispuesto a las concesiones.

tienes la esperanza de que nunca ocurrirá. de que has construido

un hogar completo. ves cada mañana como una victoria.

te siento desde el fondo de mis dientes. ya no te creo:

hace tiempo que aprendí a no oír tu lengua inambigua.

la partida no significa nada sin la vuelta. ¿cómo aprenderás, sin mí, a

callar, cuerpo? ¿cómo aceptarás la soledad

y su grotesca forma binaria? no permitas que te abandone.

Nešto zlo te pokrenulo da te jednom zaustavi.

udovi bijahu teške i mokre grane.

sve što je u njima skriveno, svaka zimnica, svaka

nepripremljena riječ je sićušni vrag u mom uhu.

zima te stegla i navila, i sada kucaš,

kao zlatni obiteljski sat.

kazaljke pokazuju koliko podnosiš vrijeme.

njima si razapet između velikodušnosti i jeze

i svaki put kada zazvoni pokažeš spremnost na ustupke.

nadaš se da se nikada neće dogoditi. da si izgradio

potpuni dom. svako jutro promatraš kao pobjedu.

osjećam te iz samog dna svojih zuba. više ti ne vjerujem:

odavno sam naučio ne čuti tvoj jednoznačni jezik.

odlazak ne znači ništa bez povratka. kako ćeš, tijelo,

bez mene znati šutjeti? kako ćeš prihvatiti samoću

i njezin ružni binarni oblik? ne daj mi da te napustim.

como una pera podrida

bajo la mesa.

los gusanos se dispersan

como camareros.

y las cuentas pendientes se acuestan

unas sobre las otras.

entra Marija, yo digo: “Marija”

y ella enseña los dientes.

a partir de ahora se sienta y espera, se sienta

y espera, ha resuelto

llevar su olor de un modo distinto.

me pongo del lado de los cerdos:

apoyo la carne en la carne blanca

y cierro los ojos y veo―

la noche pelona encima de todo se acuesta.

Svane i nebo padne

kao trula kruška

pod stol.

crvi se razmile

kao konobari.

i neplaćeni računi

legnu jedan u drugi.

uđe Marija, ja kažem Marijo,

a ona pokaže zube.

odsada čuči i čeka, čuči

i čeka, odlučila je

da drugačije nosi svoj miris.

ja se priklonim svinjama:

pritisnem meso o bijelo meso

i sklopim oči i vidim–

na sve sjedne čupava noć.

un pecho expandiendo y contrayéndose,

las paredes venosas constriñendo, esas ranuras, glándulas,

secretando un inmenso amargor sobre Zagreb.

así es como está el cielo estos días: una pesadilla

sin rastro alguno de santidad. un bloc en el que muchas cosas

han sido y no han sido dibujadas, el rumor

de millones de piernas en movimiento.

pesadilla, repiten voces, pesadilla

repites. rayas afiladas por las que la lluvia

desciende a sus regueros; uñas, seguramente uñas.

hojas trenzadas alrededor de los pulsos, porque es otoño y estas cosas

pueden ocurrir sin que nada pase. hay agua hirviendo

en ollas. perros florecen en negro. todos los que se me acercan

se acercan a una maldad roma: pesadilla, repito,

pesadilla, repiten. el cielo entero

amontonado en la clavícula, y entre el puro ruido

nadie puede escuchar al otro. todo es nuevo, y todo es

repugnante, todo en Zagreb. ojos, platos, cosas

a través de las cuales nos miramos unos a otros. todo santo, todo cortante

todo perros, todo nuestras densas voces. el discurso

de una ciudad impaciente por morder, pinos, una bandada, algo

en el aire, bajo el suelo, en las paredes; algo

encima de nosotros y en otra parte. algo está pasando,

no sé el qué.

Nešto se dešava, no ne znam što.

neki se grudni koš širi i napinje,

sužavaju se stjenke žila, ti žljebovi, žlijezde

luče golemu žuč nad Zagrebom.

takvo je nebo tih dana: košmar

bez trunke svetosti. blok na kojem je štošta

nacrtano i nije nacrtano, šum

milijuna nogu koje se pokreću.

košmar, ponavljaju glasovi, košmar

ponavljaš ti. oštre linije kojima

kiša silazi u svoje utore; nokti, sigurno nokti.

oko zapešća vezano lišće, jer je jesen i takvo

što bezbolno prolazi. vode kipe

u loncima. psi crno procvjetaju. tko mi prilazi

prilazi tupom zlu: košmar, ponavljam,

košmar, ponavljaju oni. cijelo se nebo

sabilo u ključnu kost, i nitko od puste buke

nikoga ne čuje. a sve je novo, i sve je mučno

i sve u Zagrebu. oči, tanjuri, stvari

preko kojih se gledamo. sve sveto, sve oštro

sve psi, sve naši gusti glasovi. govor

grada koji bi grizao, borovi, jato, nešto

u zraku, pod zemljom, u zidovima; nešto

nad nama i negdje drugdje. nešto se dešava,

ne znam što.