Туѓинците дојдоа од север. „Нè викнавте,“ ни рекоа, ги изедоа кокошките, го испија виното, и така, сосе калливите чизми, ни легнаа во постелите. Следниот ден ни ги заклучија црквите. „Верувајте во нас,“ ни рекоа, „оти суеверието и догмата ви ги заробиле умовите.“ Потоа ни ги силуваа ќерките. „Свршувајте,“ им рекоа, „оти суштинско човеково право на жената е да ужива.“ Нашите дојдоа од југ. „Нè избркаа,“ ни рекоа, ги изглодаа коските, ја излокаа водата, и така, сосе парталавите торби празно овиснати на плеќите, ни испозаспаа по шталите. А ние, ни нивни, ни наши, безимени, ничии, се стуткавме под сопствените сенки, ги гледавме водачите, а тие молчеа. Жените си ги голтаа солзите, ние си ја голтавме маката, траевме, оти подобро не ни знаевме. Само децата по дворовите во правта ни цртаа некои нови сонца. | Los extranjeros vinieron del norte. “Nos llamasteis”, dijeron, Se comieron nuestras gallinas, bebieron nuestro vino y con sus botas embarradas se acostaron en nuestras camas. Al día siguiente clausuraron nuestras iglesias. “Creed en nosotros”, dijeron, “porque los dogmas y supersticiones han encadenado vuestras mentes”. Luego violaron a nuestras hijas. “El orgasmo”, les dijeron, “es un derecho humano esencial del que gozan las mujeres”. Nuestra gente vino del sur. “Ellos nos expulsaron, dijeron, mientras mordisqueaban nuestros huesos, se bebían nuestro agua, y con sus mochilas raídas colgando vacías de sus espaldas, se tumbaron a dormir en nuestros graneros. Y nosotros –ni suyos ni nuestros, sin nombre, de nadie – nosotros nos arracimamos en nuestras propias sombras, miramos a nuestros líderes, y estos callaban. Las mujeres se tragaban sus lágrimas nos tragamos nuestra adversidad, estábamos quietas porque tampoco sabíamos qué hacer. Solo nuestros niños dibujaban soles nacientes en el polvo de nuestros patios. |
