···Rajt l-ilma ġieri nieżel qalb is-siġar f’dan l-ilma qed jinġarr il-fdal ta’ ommi. Mill-bogħod inġarru l-fdalijiet. Inġarru mar-riħ kiesaħ li nefaħ fuq qabarha, miċ-ċief li mar ifittex art imbiegħda, mid-dniefel ferħanin, mill-mewġ iħabbat, minn xmajjar kisħin silġ jaqsmu l-muntanji u jinżlu jistrieħu fil-widien. L-ilma ġieri jinżel ħelu ħelu qalb siġar l’ilhom sekli sħaħ jistennewni niġi. U meta ġejt rajt l-ilma ġieri riesaq iġorr il-fdaljiet ta’ ommi: l-għadam, xagħarha, il-libsa kaħla bid-disinni bojod, biċċiet tebut li xtrajna tliet mitt lira, xi dud sturdut li għamel festa minnha. Jien u nxarrab saqajja fl-ilma ġieri inħoss il-fdalijiet iħokku miegħi, jieqfu taħti, u jħarsu dritt f’għajnejja. Ma nafx jifhmux din it-tbissima l’għandi: jaħsbuhiex gost, inkella hix sinjal li t-tmiem qed jistennieni ninżel fl-ilma. | ···He visto el agua fresca corriendo entre los árboles llevándose los restos de mi madre. Desde lejos los llevaba: por el viento gélido que derribó su lápida, por los petreles que buscan tierras lejanas, por alegres delfines, por olas fuertes por los ríos helados que atraviesan montañas y descansan en los valles. El agua fresca corre elegante entre los árboles que esperaron durante siglos mi llegada. Y cuando vine vi el agua fresca aproximarse llevando los restos de mi madre: huesos, cabellos, su camisa azul con adornos blancos, astillas de su ataúd, que compramos por cien liras, algunos gusanos aturdidos que se habían cebado en ella. Mientras me lavaba los pies en el agua fresca sentí los restos de mi madre frotarse contra mí, descansar debajo de mí, mirándome a los ojos. No estoy seguro si entendieron mi sonrisa: si creyeron que era de placer o la tomaron como una señal de que el fin se acerca, y me llama para echarme al agua. |