···Telefonê digirim; dikevim xilmaşa dilşadiyê ta vedenga axaftina te ya tenik di ser bayê xerîbiyê re bi soberî dûr ’keve bitemire. Hînga, pişemasiyên xemgîniyê bi xeydaniya xwe ya ţîr qirika min dadigirin û dilê min… çavgirêdayî dadikeve ser çokan, vedimire… Bi gurên baş û xerab li pey zarokên rêwendayî dikevin, an jî karikên lerizî dixin zikên xwe… Bi hirçên çavbirçî, heftarên zikreş û dêwên tiredîn sivorine pirbêj ine xwînşêrîn, gêrene rencber û kêrguhine çalak ine çilek. Min û te bi wana erd û esmanê sosretistanê radixistin û dîwarên xewnistanê… bi deng û qîjîniyên wan tevde tengezar dikirin. · Her çend bi xanîne textîn, pûşîn an jî kevirîn gundên çîrokan ava dikirin, min ê serdana xaniyê te yê ji balgî û doşekan bikira. · Ji bo xatirê te tenê, gurê mirî, min ji nû ve zindî dikir da heyfa xwe ji darvanê «dirende» hilîne. Bê poşmanî min «guro» dişand dukana mirîşkên biraştî da zora birçîtiyê bibe, belkî keça ketibû xefika wî nexwe, û li ber bişirîna te gurê simbêlboq digel keçikê re dilîst hetanî bavo bê, vegerîne mal. · (…) Lê derew çendî dilpak bûn dema min ji te re digot “Kûçik kûçik e, pisîn pisîn e û gur gur e û em jî çi ne, Cûdîkê min…!? Em mirov in!” · Min nexwest tu zanibî çawa bîst segine har ine çekdar deriyê malê dişikînin, bi ewte-ewteke qerebalix a bênavber ji pêşî çavên te yên yazdehmehî, bavê te direvînin kûrahiya lanên cotgeha kînê, hemû teşeyên heyîna heywanî bi wî ve didin nasîn. Min ê bi çi rengî ji te re rave bikira ka çima wan «bav» ba te kir tiştê ku her mehekê ji paş cot moxilan de keneke kelegirî dispêre te Paytexta kevnare… bi qasî liqa ewlekariya siyasî û Girtîgeha Sêdnayê ji te re teng û biçûk kir. · Hîn tiliyên te nuh fêrî nivîs û nîgartinê dibûn. Nuh, çîrokên xwe tev cehniyên sirweyan bê zîn radikirin çargaviyê… Zurbên çeqelên devreş “Azadê te” jî dûr xist penaberîke bûdele dubare… wan tu sêwî kirî… (…) · Vêga… Dema ji te re dibêjim ez ê bi barîna berfê re vegerim, derew e! Gava tu ji min bixwazî ez havînê werim da li ser pişta min bi masiyên çûçanê re em avjenî bikin, xeyal e! · Çaxa tu notla berê li nav nivînên min ranezî qaşo da balgî û orxana min li benda vegera min bin, xewneke zarokane ye! Lê dema tu ji mi’ra bi ´efrîniya xwe ya tenik û şêrîn dibêjî, “Ojod! min bêliyo te kil… pil… pil… pil…”, dilê min… çavgirêdayî dadikeve ser çokan û… vedimire. | ···Cuelgo el teléfono y caigo en un ensueño de júbilo hasta que el eco de tus palabras se aleja nadando y se disipa. Para entonces me llenan la garganta gruesas medusas de tristeza, y mi corazón, con los ojos vendados cae de rodillas y se desvanece. Con grandes lobos, buenos y malos, de los que acechan a niños perdidos y se atiborran de cabritillos temblorosos; con osos voraces y hienas malvadas, con gigantes tontorrones y ardillas parlanchinas y amables; con hormigas laboriosas Y liebres vivaces y glotonas Con todos ellos, nosotros dos amueblamos cielo y tierra del país de las maravillas. Y la quietud del país de los sueños, con sus voces y bisbiseos, la perturbamos. · Cada vez que con paja, palos y ladrillos, construíamos aldeas de cuento, yo sólo visitaba tu casa, fabricada con colchones y cojines. · Sólo por hacerte un favor, resucité al lobo muerto para que pudiera vengarse del “malvado” leñador. Y sin el menor remordimiento envié a nuestro lobito al puesto de pollos asados, para que derrotara su hambre, y así no tuviera que comerse a Caperucita Roja. Con tu sonrisa por testigo, el lobo de bigotes de morsa jugó con la chiquilla, hasta que vino su papá a llevársela a casa. · (…) Qué corazón ingenuo tenían las mentiras que te conté: “Un perro es un perro, un gato es un gato y un lobo es un lobo. ¿Y qué somos nosotros, mi pequeño Judy? Nosotros somos seres humanos”. · No quería que supieras que en el mundo real, una docena de perros rabiosos y con armas podían echar abajo tu puerta y, delante de tus ojos de tan sólo once meses, ladrando persistentes, llevarse a tu padre a la guarida más profunda, de las tierras de la maldad, introduciéndole a toda clase de animalidad. Cómo podría yo llegar a explicarte por qué hicieron que para ti “papá” se redujera a una criatura que, una vez al mes, desde detrás de dos filas de barrotes te enviaba una risa llena de lágrimas. ¿Por qué limitaron para ti la antigua capital, a la Dirección de Seguridad Política y a la prisión de Sednaya? · Tus dedos apenas empezaban a escribir y a pintar, justo habías comenzado a galopar sobre tus propios cuentos, junto a los potros desensillados de la brisa, cuando una manada de chacales boquinegros deportó a “tu Azad” al exilio de un idiota. Otra vez, hicieron de ti un huérfano. (…) · Por eso… cuando yo te digo que con la primera nieve estaré de vuelta ¡es mentira! Cuando me pides que venga en el verano para encaramarte a mi espalda y nadar juntos, con los pececillos, ¡qué imaginación! · Cuando ya no duermes en mi cama vacía, pero dejas mi almohada y mi manta para que monten guardia hasta mi retorno, ¡no es más que un sueño infantil! Pero cuando tú en tu dulce y suave acento de Afrín me dices “¡Ozod! Te echo mocho de menos… mocho, mocho, mocho,” mi corazón, con los ojos vendados cae de rodillas y se desvanece. |