···Un sapori d’acqua piuvana, di lattu caghjatu, di sangui siccatu in fondu à a me canedda strinta. È v’eccu quí un ponti ch’idda lampa a mimoria n’u smintecu d’issa mani d’invernu. · Aghju cinqui anni, pò darsi sei, ed ùn capiscu micca ch’ùn ci fussi mancu una parolla annant’à u linzolu biancu. · Manc’una pà dì u biancu ghjissicciu di u celi, nienti altru chè, à volta, u stridu di unu sguiddu, un mughju, un clacsonu chì scava u silenziu. · Oghji aghju cinqui anni, pò darsi sei, nisciuna rivigliula veni ad incrispà u biancu smortu di a paghjina. · Cù u sguardu fermu annant’à un puntu fissu d’issu celi d’invernu, cumpitighju i nivuli ch’iddu infilza pianu pianu. Ed à l’impruvista straccia u biancu a striscia dritta di un avviò. · Da qui à dui ori nivarà, u cunnoscu st’adori, stu sapori siccu chì ti rascia a canedda. | ···Un gusto de lluvia, de leche cuajada, de sangre coagulada en el fondo de mi garganta oprimida. Y echa la memoria un puente en el olvido de una mañana de invierno. · Tengo cinco años, tal vez seis, y no entiendo que ninguna palabra esté posada en mi sábana blanca. · Nada para decir la blancura de yeso del cielo, nada salvo de vez en cuando la estridencia de un timbre, de un grito, de una bocina que ahonda el silencio. · Hoy tengo cinco años, tal vez seis, ningún pliegue viene a arrugar el blanco mate de la página. · La mirada puesta en un punto fijo del cielo de invierno, cuento las nubes que ésta traspasa lentamente. Y de repente la estela casi recta de un avión. · Dentro de algunas horas nevará, yo sé este olor, este áspero gusto que rasca la garganta. |