| puño carnoso, una cesta llena de uñas, un puente, en ella entro como a una nueva primavera, milicia nacional, en ella meto ovejas y rajas, de ella nada fluye, nada hace remolinos. mi lengua es la Meca, el puño carnoso, maquia, flora que se inflama sola, algo, el pene de alguien, se levanta y arde, se pronuncia a sí misma, alguien se yergue, abre las ventanas, abre el periódico, dice buenos días, bonito día; mi lengua ataque de alergia, la ropa de la joven Garbo. lengua homenaje a los años ochenta, parrilla, presente y pretérito salvajes. un combate de boxeo en ella vive y me canta, los negros cátaros se retiran por mis huellas, lengua camión que transporto. ¡oh mi palabra croata! oh gulash que, jugando, cocino sin querer, oh rana, picadura de abeja en la boca que me empuja a todo; desde ti gotea México, por ti me dejo caer como por el bar favorito, don, light & dust, a ti, hermana y Moisés te digo que eres mía, máquina de la que fluye el oscuro espresso, sueño | mesnata šaka, košara puna noktiju, most, u njega ulazim kao u novo proljeće, narodnu obranu, u njega unosim ovce i procijepe, iz njega ništa ne teče, ne vrtloži se. moj jezik je Meka, mesnata šaka, makija raslinje koje samo od sebe plane. nešto se, nečiji penis, digne i izgori, izgovori se, netko ustane otvori prozore, otvori novine, kaže dobar dan, lijep je dan; moj jezik peludna groznica, odjeća mlade Garbo. jezik, hommage osamdesetim go- dinama, gradela, divlji prezent i perfekt. u njemu živi boks-meč & pjeva me, crni se Katari povlače mojim tragom, jezik, kamion koji prenosim. o, moja hrvatska riječi! gulašu koji igrom slučaja kuham, žabo, žaoko pčele u ustima koja me na sve tjera; iz tebe Meksiko kapi, u tebe svraćam kao u dragi kafić, donaciju, light &dust, tebi bratu i Mojsiju kažem moj si, aparat iz kojeg teče taman espresso, san |
| Arriba vive un albañil. me he preparado copos de avena. siempre tomo copos. por eso tengo agujeros en el estómago. a menudo soy como un esquimal. frío por fuera, de sangre por dentro y siempre de pesca. mi albañil no para de taladrar. seguro que también sus comidas sufren un exceso de vacío. después lo sella todo otra vez. sale y vuelve con una cerveza. eso es lo que veo. yo revuelvo los copos en la leche de vacas blancas. el vacío nos persigue a los dos. a veces le levanta la mano a su mujer. no sé cómo se las apaña con los agujeros inalterables de ella. yo no tengo mujer. tengo sólo lo que pesco. trago copos y se convierten en agua. el vacío se convierte en un jinete secreto bajo la lluvia. digo ¿que es ese puñado de nieve, no más que algunos agujeros en un día? ¿qué podemos saber de la conciencia? por encima de todo tengo miedo a la pérdida. cada uno debe amar a su albañil. esa paleta que es la lengua del diablo. él siempre dice tacos cuando pierde. dice me cago en mi madre, cuántos caballos. luego enciende la radio y oigo bachata. nada más cambia. nos acostamos siempre en el lado equivocado de la cama. | Iznad mene u kući živi zidar. ja sam si napravio pahuljice. uvijek jedem pahuljice. u želucu mi od toga ostanu rupe. ja sam često kao Eskim. izvana hladan, iznutra krvav i uvijek u ribolovu. moj zidar buši i buši. siguran sam da i njegovi obroci trpe od viška praznine. onda opet sve zazida. izlazi i vraća se s pivom. to vidim. ja miješam pahuljice s mlijekom iz bijelih krava. praznina nas obojicu proganja. ponekad diže ruku na ženu. ne znam kako izlazi na kraj s njenim nepromjenjivim rupama. ja nemam ženu. imam samo ono što ulovim. gutam pahulje i one budu voda. praznina postane tajni jahač na kiši. kažem što je to nešto snijega, nešto otvora u jednom danu? što možemo znati o savjesti? najviše od svega se bojim gubitka. treba voljeti svog zidara. žlicu koja je vražji jezik. on uvijek govori prosto kad izgubi. kaže jebem ti mater, koliko konja. onda upali radio i ja čujem Cubismo. ništa drugo se ne mijenja. liježemo uvijek na pogrešnu stranu kreveta. |
